συμβατικός

-ή, -ό / συμβατικός, -ή, -όν, ΝΜΑ [συμβατός]

νεοελλ.

1. αυτός που έχει καθοριστεί με σύμβαση («συμβατικός τόκος»)

2. ο κατά συνθήκην, αυτός που είναι σύμφωνος με τα κοινωνικά πρότυπα, χωρίς βαθύτερο και ουσιαστικό περιεχόμενο, τυπικός (α. «συμβατική σχέση» β. «συμβατικός γάμος»)

3. φρ. α) «συμβατικές υποχρεώσεις» — οι υποχρεώσεις που απορρέουν από συγκεκριμένη σύμβαση

β) «συμβατική υπαναχώρηση» — το δικαίωμα τής υπαναχώρησης που επιφυλάσσει για τον εαυτό του ένας ή και όλοι όσοι έχουν συμβληθεί σε σύμβαση

γ) «Συμβατική Συνέλευση» — η Συνέλευση που εγκαθίδρυσε την Α' Γαλλική Δημοκρατία και κυβέρνησε από τις 21/9/1792 ώς τις 26/10/1795

δ) «συμβατικό δίκαιο»

διεθν. δίκ. το σύνολο τών κανόνων νομικής ισχύος που προσδιορίζουν τις σχέσεις τών υποκείμενων στο διεθνές δίκαιο κρατών ή οργανισμών ως συνέπεια τών διμερών και πολυμερών συμβάσεων που έχουν κάνει

ε) «συμβατικά όπλα»

στρ. βλ. όπλο

στ) «συμβατικοί δασμοί»

διεθν. δίκ. οι δασμοί εξωτερικού εμπορίου που, βάσει έγγραφων συμφωνιών ισχύουν μεταξύ τών συμβεβλημένων κρατών

μσν.

τυχαίος, απρόοπτος

αρχ.

1. αυτός που τείνει ή οδηγεί σε συμφωνία, συμβιβαστικός

2. πρόσφορος, κατάλληλος.

επίρρ...

συμβατικώς / συμβατικῶς ΝΜΑ, και συμβατικά Ν

νεοελλ.

1. κατά τρόπο συμβατικό, σύμφωνα με την καθορισμένη συμφωνία

2. κατά σύμβαση, σύμφωνα με τα καθιερωμένα, σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα

μσν.-αρχ.

τυχαία, απρόοπτα

αρχ.

1. συμβιβαστικά, με τάση ή διάθεση για συμβιβασμό

2. με φιλική διάθεση, με ευμένεια.